hasancan

 Çok Kalabalıklar ve Oteller   Otellerin yandığı şehirdeydim. Aynalar ve bazı kırık aynalar geziniyordu sokaklarda. Bazı belirsizlikler ortadaydı. Omuzlarımda yaşamanın yükü yoktu. Hâlâ yanıyordu oteller. Yaklaşanı yakıyorlardı bu yüzden. Zaten kimse yaklaşmıyordu. Ben yeni gelmiştim, bazıları eski gelmişti, bazıları ise hiç gelememişti. Kıştı, yağmurlar yağmıyordu sokaklarda, belki de sokak lambaları bu yüzden öksürüyordu kim bilir. Kalın giyinmişti insanlar, lambalar ise çıplaktı. Buralarda herkes akıllıydı. Oysa bazı cümlelerde tek bir kelimeye sığdıklarının farkında bile değillerdi. Hiçbiri değildi. Rüzgar vardı. Soğuktu, yaşamanın yükü yoksa soğuğun yükü vardı omuzlarımda ve eğer -siz de bilirsiniz- herhangi bir yük varsa omuzlarınızda, bu; yaşamaktan gelirdi. Yalan söylemiştim. Ölmek hakkımdı artık. Büyük bir kalabalık toplandı arkamda ve bazı beyaz önlüklüler. Hayır! Bende sizin gibiyim. Koştum. Koştular. Benden daha hızlıydı bu insanlar. Haktan feragat...